استئوکندروسیس یکی از بیماریها ارتوپدیکی است، که در حیوانات و کودکان سریع الرشد اتفاق می افتد. این اختلال اولین بار توسط کونینگ در سال 1888 برای توصیف گروهی از اختلالت دژنراتیو استخوانی-غضروفی معرفی شد. کونینگ برای اولین بار اصطلاح استئوکندریت دیسکانز را برای توصیف شرایط پاتوژنیک اپی فیزیال غضروف استفاده کرد. اما استئوکندروسیس مورد قبول اکثریت است چرا که عنصر اولیه اسیب التهاب نیست!( اصطلاح استئوکندروسیس بیماریست که بر غضروف در حال رشد و روند استخوان سازی تاثیر میگذارد). Grondalen این اصطلاح را برای اختلالات غیرالتهابی در روند استخوان سازی صفحات رشد، بدون سابقه ی اسیب موضعی و سطحی به غضروف مفصلی بیان کرد. Reland بیان کرد که استئوکندروسیس یک بیماری با نقص در روند استخوان سازی است که بطور گسترده در آسیبهای غضروف مفصلی و غضروف اپی فیز صفحه رشد اتفاق می­افتد.مشخصه این بیماری قطع جریان خون استخوان بویژه اپی­فیز و همچنین نقص در روند استخوان­سازی اپی­فیز غضروف مفصلی است، وسپس باعث نکروز موضعی استخوان می شود. به عبارت دیگر OCمعمولا باعث توقف در خونرسانی به بافت استخوانی ناحیه بویژه اپی فیز میشود که بدنبال ان یک نکروز استخوانی در ان ناحیه بوجود می اید،همچنین این بیماری باعث یک اختلال موضعی در استخوانی شدن غضروف میشود.استئوکندروسیس اصطلاحی است که برای طیف وسیعی از ضایعات مختلف اسکلتی میان گونه های مختلف جانوری مورد استفاده است

تمرین

هدف از ورزش درمانی حفظ تون عضلانی، حفظ تحرک مفصلی، جلوگیری از اتروفی عضلانی ،کاهش اسپاسم عضلات ، تقویت عضلات ، کاهش درد-پیشگیری از جراحی-پیشگیری از عوارض جانبی- ریلکس کردن عضلات است.

ورزشهای مورد استفاده:

ورزشهای دلخواه و ارامش بخش- تمرینات ایزوتونیک(تمرینات ایزومتریک عضلات گلوتئال ، پا و عضلات تنه و اندام تحتانی)- ورزشهای کششی- شنا- پیاده روی

موارد منع استفاده از ورزش: درد و عدم تحمل