صرع یا اپلیپسی بیماری نسبتا شایع است حدود نیم درصد جمعیت روی زمین (22میلیون نفر) به بیماری صرع مبتلا هستند.

افرادی را صرعی میگوییم که در صورت درمان نشدن طی سالهای متمادی در فواصل کم و بیش معینی دچار حمله ناگهانی میشوند که منشاء اولیه آن در مغز است

تشنجات موقعی:

تزریق داروهای  تشنج زا(کاردیازول)         خواب ناکافی       مسمومیت آبستنی(اکلامپسی)

افزایش اوره خون          مصرف الکل زیاد         انواع مسمومیت ها وتب ها در اطفال  و....

تعریف

صرع (که حمله غش هم نامیده می شود)بوسیله فعالیت بیش از حد کنترل نشده ی قسمتی از سیستم عصبی مرکزی یا تمام آن مشخص می شود.

در شخصی که مستعد صرع است هنگامیکه سطح پایه تحریک پذیری سیستم عصبی از آستانه بحرانی معینی بالاتر می رود حملات صرعی به وجود می آیند. تا زمانیکه درجه تحریک پذیری در پایین این آستانه نگاه داشته شود هیچگونه حمله ایی بروز نمی کند.

اثرات ورزش بر روی صرع

دفعات وشدت تشنج یا مقدار داروهای ضد تشنج موردنیاز در افراد فعال یا غیر فعال تغییری نمیکند
تخلیه های عصبی منجر به تشنج در حین و بعد از فعالیت کاهش می یابد و در حین فعالیت فکری یا بدنی در مقایسه با زمان استراحت تشنج کمتری وجود دارد.

اثر صرع بر کارآیی و عملکرد ورزشی

داروهای ضد تشنج پاسخهای فیزیولوژیک به تمرینها را دچار اشکال نمی کند
در دوز های بالا این داروها باعث کاهش عملکرد شناختی وهماهنگی میشود اما دوز مناسب چنین اثری ندارد
فتی تویین کمترین اثر را در سطحی درمانی دارد
والپورت سدیم و کاربامازلپیم اثرات بیشتری دارد فتوباربیتون وپریمیرون اثرات عمده ای در سطح درمانییا پایینتر از سطح درمانی دارند.

درمان جراحی

شرایط عمل جراحی:

نبودن بیماریهای صرعی اصلی در خانواده بیمار

بیمار نباید از لحاظ روانی یا هوشی صدمات شدید دیده باشد

ضایعه مغزی نیاید وسیع باشد

سن بیمار بایدایین 30سال باشد

بیمار حداقل 5 سال درمان دارویی داشته و نسبت به داردرمانی مقاوم باشد

نبودن کانونهای صرعی متعدد

نبودن مناطق مهمی در ناحیه صرع زا